Kisah Aku....... (Part 3)

Kisah Aku.......(40)


Dua minggu lepas peristiwa aku di marah oleh nenek Encik Iman,bos aku yang kacak tu pelawa aku ke rumahnya.Encik Iman kata nenek dan datuknya ajak aku makan tengah hari sama-sama.Mananya aku nak!Tak ingin aku jumpa dengan pasangan yang kekwat tu lagi!Tetapi setelah di paksa, aku terpaksa juga pergi.Nak tahu kenapa aku boleh tukar fikiran?Begini ceritanya.......
"Aren!" panggil emak aku.
"Ada apa,mak?" tanya aku apabila emak aku mengetuk-ngetuk kuat pintu bilik aku.
Macam nak roboh di buatnya!
"Keluar sekejap! Ada orang nak jumpa."
Ada orang nak jumpa aku hari ahad macam ni? Anna ke? Tapi kenapa mak tak cakap Anna yang datang? Takkan boyfriend aku pula? Aku dah lama membujang semula ni. Mesti budak ofis ni. Agak-agaklah kalau nak kacau aku sekali pun! Hari ahad adalah hari relaks sedunia beb!
Maka dengan muka yang stress akibat tidurku diganggu,aku keluar ke ruang tamu. Di dalam minda dah tersedia berbagai-bagai ceramah percuma yang aku nak bagi kat tuan empunya diri yang sibuk ganggu hidup aku.
"Ada aaappp.........!" belum sempat aku memecut,enjin dah termati.
Tu lah,lain kali panaskan enjin dulu sebelum memulakan perjalanan. Barulah clear,tak tersekat-sekat macam ni.
"Zurina." Encik Iman tersenyum manis memandangku.
"Encik Iman.....Eh.....Encik buat apa kat rumah saya ni? Setahu saya.....mak tak ada buat rumah terbuka......cos raya pun lambat lagi." aku memandang Encik Iman dengan seribu pertanyaan di wajah.
Pelik! Apalah Tuan Muda seorang ni buat kat rumah aku ah? Nak kata lawatan,macam mustahil jek bunyinya. Rumah aku ni bukannya istana nak jadi tempat tumpuan pelancong.
"Saya nak jemput awak pergi rumah saya ahad ni."
"Kan saya dah cakap yang saya tak nak. Saya ulang lagi banyak-banyak kali yang saya tak nak,tak nak,tak nak,tak nak dan tak nak pergi rumah Encik Iman. Saya rasa mesti Encik Iman faham Bahasa Melayu kan? Kan encik belajar kat overseas sana. Mustahil BM tak dapat A dalam SPM? Paling koman C untuk memahami makna perkataan 'tak nak' tu. Budak tadika pun rasanya tahu 'tak nak' tu apa." panjang lebar aku berceloteh untuk memahamkan Encik Iman yang aku betul-betul tak nak berjumpa dengan datuk dan neneknya.
Cuba Encik Iman ajak aku pergi makan berdua kat rumah dia,yang tu bolehlah aku fikirkan lagi. Oppss! Tak boleh,tak boleh! Dosa! Silap-silap ada yang kena pancung dengan Cikgu Rahman sebab kahwin percuma! Penat dia simpan duit perbelanjaan untuk majlis kahwin aku. Sayanglah kalau tak gunakannya sebaik mungkin kan? So,moral of story kat sini,tak payahlah terniat nak kahwin percuma. Tersangatlah rugi! Kalau kita boleh dapat kereta Mercedes sebiji,kenapa nak pilih Kancil juga?


Kisah Aku.......(41)

"Minum airnya,nak." emak tersenyum mesra pada Encik Iman.
"Terima kasih,mak cik." dengan sopan Encik Iman menjawab.
Emak dah tersenyum meleret-leret sambil memandang aku. Dia dah berkenankan  Encik Iman lah tu! Bukan untuk di jadikan bapa tiri aku cos sure lah ayah akan kejar Encik Iman dengan M16,tetapi untuk dijadikan menantu dia lah tu! Dengan siapa? Of course bukan Nabil!
"Mak cik,sebenarnya saya ke sini sebab nak minta izin daripada mak cik dan pak cik sekali."
"Minta izin nak dating dengan Aren ke?" mak aku tersenyum lebar.
"Mak!"
Buat malu aku jek! Tapi Encik Iman still cool macam selalu. Dia tersenyum kecil.
"Saya ingat nak ajak Zurina ke rumah saya,jumpa dengan nenek dan datuk. Mereka teringin sangat nak jumpa dengan Zurina. Boleh tak,mak cik?" soal Encik Iman.
Selamba jek dia cakap macam tu! Mesti mak salah faham nanti. Mak,kitaorang bukannya couple tau,nak jumpa family dia pula!
"Lah.jumpa datuk dan nenek jek? Boleh! Apa salahnya? Bukannya nak bawa anak mak cik ni lari ke Thailand pun." emak memberi keizinan kepada Encik Iman tanpa bertanya terlebih dahulu pada aku.
Ni yang aku tak puas hati ni! Tahulah kuasa membuat keputusan ada di tangan emak. Nak aku bantah? Tak boleh! Syurga itu di bawah tapak kaki mak aku. Jangan jadi anak kurang ajar,Aren!
Petang tu lepas Encik Iman balik,teruk aku kena soal dengan mak dan ayah. Nabil pun turut tumpang sekaki menyoal aku mengalahkan Sarjan Misai . Mak tanya Encik Iman tu siapa. Bila aku jawab dia bos aku,mak cakap takkan tu jek. Aku balaslah balik,kata kitaorang bukannya couple pun. Mak boleh cakap aku tipu!
Aku tak tipulah!
Ayah pula bukan main puji Encik Iman. Mentang-mentanglah bos aku tu yang baca doa makan masa lunch tadi. Dia kata Encik Iman tu sopan,baik and berbudi bahasa. Tapi memang betul pun kata-kata ayah tu. Nabil pula sempat perli aku. Adik kesayangan aku tu cakap Encik Iman better than Danial. More hansome,more loaded and more everthing lah!
Apalah diaorang ni. Padahal Encik Iman tu bukannya sesiapa dengan aku. Aku pula sejak kena sound dengan datuk dan nenek dia dulu,serta-merta niat nak memikat Encik Iman termati masa tu juga! Tak ingin aku nak nak jadi cucu kepada orang yang macam tu. Orang kaya yang berlagak!
Tapi nampaknya aku terpaksa juga menghadap datuk dan nenek Encik Iman yang tak sedar diri tu! Apa aku nak buat?


Kisah Aku.......(42)

Dah sebulan aku rapat dengan Encik Iman melebihi daripada hubungan bos dengan pekerja. Couple? Bukan! Kitaoang tak declare apa-apa pun lagi. Senang cerita, kitaorang ni rapat macam saudara. Saudara yang macam mana? Maybe bapa dia pakcik mak aku ke? Hehehe.. Kitaorang mula rapat sejak aku penuhi jemputan dia untuk bertemu dengan datuk dan nenek kesayangan bos aku tu, bukan main baik lagi mereka layan aku. Yang aku tak boleh percaya, orang tua berdua tu boleh minta maaf kat aku! Lebih daripada 10x juga aku tampar-tampar pipi ni. Manalah tahu kot-kot aku mimpi ke kan? Tapi sakit pipi comel aku ni! Tak kan lah mimpi pula kan? Sekarang aku dah 'kamceng' gila dengan datuk dan nenek. Diaorang pun macam sayang sangat dengan aku jek! Datuk dan nenek Encik Iman dah mula panggil aku Aren, nama yang biasanya kengkawan aku gunakan. Cuma cucu diaorang jek yang terlebih skema. Encik Iman tetap panggil aku Zurina. So, sebab dia berdegil, aku pun follow jek lah. Aku panggil dia Encik Iman juga. Kadang-kadang sampai kena marah dengan dia sebab tetap nak berencik-encik. Tapi Zurina pula kan! Ada aku hairan? Encik Hakim pula macam cemburu jek bila nengok kemesraan kitaorang. Sorry, aku tak boleh buat apa-apa! Cinta tak boleh di paksa, Encik Hakim. Terpaksalah bos aku yang lagi seorang tu just wait and see. Sama ada lepas ni aku akan couple dengan Encik Iman, or....... kahwin terus terus dengan dia! Hahaha.. Pokoknya, Encik Hakim memang tak ada dalam senarai calon-calon suami aku lah ya. Kejam betul kau ni, Aren!




Kisah Aku.......(43)


"Ada apa datuk dan nenek nak datang jumpa mak ayah saya,Encik?" soal aku kehairanan.
Tak ada angin,tak ada ribut,tiba-tiba Encik Iman cakap dengan aku yang datuk dan nenek dia teringin sangat nak jumpa dengan mak ayah aku.
"Eh....... Maybe diaorang nak berkenalan dengan family awak kot? Awak kan.......bakal jadi cucu mereka juga."  beritahu Encik Iman selamba.
Ish,dia ni! Malunya aku! Tak bercinta tapi tiba-tiba nak kahwin? Okey juga tu! Bercinta lepas kahwin lebih best. Nak pegang-pegang tak berdosa, kalau keluar berdua jek pun tak kan ada mahluk ke tiga yang jadi penambah perasa tu.
"Eh.......Bila diaorang nak datang?" tanya aku malu-malu.



"Datuk dan nenek dia datang nak pinang Aren ke?" soal mak aku agak excited.
"Mak,kita tunggu diaorang datang dulu ehy?"
"Heh.......Rasa-rasanya kita nak buat bulan berapa ehk?"
"Buat apa mak?" tanya aku hairan
"Majlis kahwin kamulah!"
"Mak......."
"Mak,akak! Bunyi kereta tu!" beritahu Nabil yang muncul tiba-tiba.
"Nabil,pergi panggil ayah keluar,cakap tetamu dah sampai. Aren,jom kita ke depan?" mak menarik perlahan tanganku.
Mak aku ni terlebih seronok pula berbanding aku. Macam dia pula yang akan dipinang.
"Assalammualaikum......."


Kisah Aku.......(44)

"Waalaikummussalam......." jawab kami serentak.
"Mak,biar Aren jek keluar,jemput diaorang masuk. Mak tunggu jek kat dalam ya?"
Dengan senyuman manis,aku keluar untuk menyambut kedatangan mereka. Tangan nenek dan datuk ku salam sopan.
Biar mereka terpikat habis dengan bakal cucu mereka ni! Hehehe..
"Mari masuk semua. Maaflah,rumah ni tak sebesar mana."
Datuk,nenek dan Encik Iman mengekori langkahku.
"Mak." panggil aku agak lembut.
Mak terus menoleh ke arah kami dengan senyuman lebarnya. Tapi.......senyuman mak tak bertahan lama....... Aku tak tahu kenapa. Makin lama senyuman yang mak hulurkan tadi semakin pudar. Muka mak pun agak pucat. Mak demam ke?
"Tetamu dah sampai ke?" tanya ayah yang muncul bersama dengan Nabil.
"Eh? Mak? Ayah?" reaksi muka ayah seperti terperanjat sewaktu memandang datuk dan nenek Encik Iman.
"Eh?" aku memandang ayah kehairanan.
Kenapa ayah aku panggil datuk dan nenek Encik Iman mak dan ayah?
"Rahman? Marinah......."
Aku dan adik aku,Nabil,memandang mereka berlima dengan perasaan ingin tahu yang membuak-buak.



"Ina sihat?"
"Ehm......." mak mengangguk kecil.
 Lansung tidak memandang ke arah nenek Encik Iman yang bertanya.
"Mak dan ayah sihat?" tanya ayah agak ramah.
"Kami sihat,Aman. Cuma mak kamu ni selalu sebut nama Ina." datuk Encik Iman bersuara.
"Apa semua ni? Aren tak faham lah. Mak? Ayah?" aku tiba-tiba mencelah,meminta jawapan daripada mak dan ayah aku.
"Zurina,kita cakap kat luar?" Encik Iman memandangku.
"Kita biarkan mereka berbual?" tambah Encik Iman lagi.
"Eh....... Nabil masuk bilik dulu lah?" Nabil segera beredar.
"Mari,Zurina?"


"Maksud encik.......? Tak! Encik Iman tipu saya kan?"
"Tak,Zurina. Datuk dan nenek saya tu adalah datuk dan nenek kandung awak."
"Heh......." aku terduduk kelemahan.
"Maknanya Encik Iman mendekati saya selama ni hanya sebab nak menyatukan kami kembali?" tanya aku agak perlahan.
"Ehm." Encik Iman mengangguk kecil.
"Sejak daripada awal lagi saya dah tahu yang awak ni cucu kandung mereka. Saya ada upah orang untuk menyiasat pasal keluarga kandung nenek dan datuk. Bila saya dapat tahu yang family mereka ada di sini,saya ambil keputusan untuk balik ke Malaysia dan alangkah bertuahnya saya bila dapat tahu yang awak ni cucu kandung mereka. Saya paksa mereka pulang ke Malaysia dengan alasan perlukan mereka di sini. Masa mula-mula mereka jumpa awak,datuk dan nenek tak tahu lagi yang awak ni cucu kandung mereka. Tak lama lepas tu barulah saya beritahu. Datuk dan nenek happy sangat. Sebenarnya mereka rindukan mak awak. Masa di luar negara dulu,selalu mereka bercerita pasal mak cik." terang Encik Iman panjang lebar.
Aku tak ambil pusing pun sebab aku tengah kecewa gila sekarang ni. Aku ingatkan Encik Iman sukakan aku macam aku sukakan dia.
"Jadi,siapa saya pada Encik Iman?" tanya aku direct.
Dah tak ada nak cover malu macam selalu.
"Awak cucu datuk dan nenek. Jadi saya dah anggap awak macam saudara saya sendiri."
"Heh......." aku tersenyum kecil,cuba menenangkan diri sendiri.


Kisah Aku.......(45)

"Tak! Mereka bukan datuk dan nenek Aren!"
"Aren!" marah ayah.
Mak pula hanya diam membisu.
"Akak....... Tak baik akak cakap macam tu." nasihat Nabil.
"Datuk dan nenek yang lebih rela jaga cucu angkat daripada jaga cucu sendiri? Yang lebih sayangkan cucu angkat dia daripada cucu kandung? Yang sanggup ambil cucu angkat dan buang keluarga sendiri?" sinis aku bersuara.
Pang!!!!!!!
Pipi kananku di tampar agak kuat. Mula-mula aku sangka ayah yang tampar aku. Tapi rupa-rupanya mak!
"Mak?" aku memegang pipi yang agak sakit akibat tamparan tadi.
Kuat juga penangan mak ni! First time kena!
"Datuk dan nenek kamu bukan sengaja nak buang cucu-cucu dia,Aren....... Semua ni salah mak....... Mak anak yang degil,tak dengar cakap mereka....... Jadi jangan salahkan mereka,Aren....... Kalau kamu nak salahkan seseorang,mak lah orang tu......." mak aku menangis tersedu-sedu.
"Ina......."
"Mak!"
Perempuan tua yang konon-kononnya nenek aku tu meluru ke arah emak dan memeluk mak kesayangan aku erat.
"Maafkan Ina,mak......."
"Mak yang bersalah Ina....... Mak tak faham hati anak kandung mak sendiri......."
"Ayah pun bersalah,Ina....... Ayah terlalu mementingkan kekayaan....... Suami kamu menantu yang baik,cuma ayah jek yang ego......." sampuk lelaki tua itu pula.
Aku kurang ajar? Memang aku kurang ajar!Pokoknya aku tak suka kat mereka!
Aku segera beredar ke bilik dan menghempas kuat pintu bilik ku itu.
Mulai hari ni aku tak nak ada kena mengena lansung dengan perempuan dan lelaki tua tu!
Muktamad!


Kisah Aku.......(46)

Keputusan drastik ku buat. Hari tu juga aku pulang ke kampung tanpa pengetahuan mak dan ayah. Hanya surat yang menjadi pengganti. Aku nyatakan di surat itu yang aku ingin menenangkan fikiran dan jangan ada sesiapa yang datang menggangu ku.
Opah menyambut kepulangan ku dengan gembira. Mesti opah tak tahu lagi apa yang terjadi.
Hal pejabat pula aku dah tak ambil kisah. Bukannya aku nak jadi pekerja yang tak bertanggungjawab,tetapi keputusan telah pun aku buat. Aku akan berhenti daripada syarikat tu! Surat perletakan jawatan pun telah ku pos ekspress kan pada hari pertama berada di kampung lagi.
Nak saman aku? Samanlah!
Encik Iman?
Boleh blah lah dia tu! Aku dah tak ada hati dan perasaan lagi kat dia. Hilang lesap dalam sekelip mata jek!
"Kenapa cucu opah termenung ni?" teguran opah mematikan lamunan ku.
"Opah....... Aren rindulah dengan mak......."beritahu ku jujur.
Tiba-tiba aku rindukan mak aku. Walaupun masih merajuk akibat di tampar hari tu,tapi aku tak pernah marahkan mak.
Aku marahkan nenek dan datuk pun sebab mereka pernah buang mak aku dulu.
Opss! Nenek dan datuk ke aku sebut tadi? Susah nak di percayai!
"Kalau rindu balik lah?"
"Tak nak lah,opah. Aren nak duduk kat sini jek sampai bila-bila!"
"Sebenarnya apa masalah kamu ni,Aren? Dah nak masuk dua minggu kamu duduk kat sini. Tak kerja ke? Telefon rumah nenek pula kamu putuskan wayar dia. Nenek nak sambung pun nenek tak reti. Kalau mak dengan ayah kamu telefon macam mana? Mesti diaorang risau sebab tak berangkat. Hah! Tu telefon tangan kamu tu pun kamu matikan." bebel opah kepada aku.
"Telefon bimbit lah,opah. Bukannya telefon tangan." sengaja aku larikan sedikit topik perbualan.
Tak nak opah tahu hal sebenar. Silap-silap boleh kena halau aku kalau opah tahu hal yang sebenarnya. Sebab tu aku mencari alternatif lain dengan memutuskan wayar telefon rumah opah,tak nak mak laporkan kejadian yang berlaku pada opah.
"Alah,omputih kan sebut handphone! Hand tu kan tangan kan? Telefon tangan lah tu! Aren jangan ingat opah tak tahu bahasa omputih ni! Nabil yang ajar opah tau." opah aku yang comel tu membela diri.
"Opah,ada bunyi kereta lah! Siapa yang datang ah?" tanya aku kepada opah.
"Iya lah! Bunyi enjin kereta tu!" opah menjengah ke luar melalui tingkap rumah yang terbuka.
"Mak dengan ayah kamu yang datang tu!" beritahu opah bersama senyuman lebar.
Hah? Mampus aku!


Kisah Aku.......(47)

"Balik!"
"Tak nak!"
"Opah kata balik,balik lah!"
"Aren cakap tak nak,tak nak lah!"
Sesi berbalas pantun daripada aku dengan opah telah pun berlansung selama 5 minit. Setakat ni tak ada lagi pihak yang kalah. Dan hari ni barulah aku tahu yang aku banyak mewarisi sikap opah. Degil,keras kepala,semuanya sama antara kami!
"Owh,degil ehy?"
Aku hanya membatukan diri.
"Baiklah......." opah beredar daripada ruang tamu.
Heip! Dah mengalah ke? Tak kan mudah sangat opah aku surrender?
"Aren,kita balik ya?" pujuk mak aku,lembut.
Ni yang aku sayang sangat kat mak ni! Marah macam mana pun,mak jarang berkasar dengan aku.
"Aren nak duduk kat sini jek,dengan opah." balas aku dinggin.
Masih merajuk lagi!
"Habis macam mana dengan kerja Aren?" soal ayah pula.
"Aren dah berhenti. Diaorang nak saman Aren,samanlah!" jawab aku tegas.
Sengaja aku pamerkan wajah serius. Aku nak diaorang tahu yang aku tak main-main.
Tak lama lepas tu,opah muncul balik. Tapi kali ni bukan dengan tangan kosong. Opah bawa keluar beg pakaian aku!
Aduh! Parah ni! Confirm opah nak halau aku!


Dah 2 hari aku balik ke rumah semula. Dan 2 hari tu juga lah aku terperap jek dalam bilik. Hari ni mak kata datuk dan nenek adik aku nak datang. Nak tak nak aku wajib keluar daripada bilik kalau tak nak ayah bakar bilik aku yang serba white-purple ni. Aku hanya siap ala kadar jek. Bukannya nak jumpa bakal mertua pun!
"Akak,datuk dan nenek dah sampai!" beritahu Nabil.
Dengan langkah yang malas,aku menuju ke ruang tamu dan duduk di sebelah emak tanpa menyalam datuk dan nenek adik aku.
"Aren,salam datuk dan nenek sayang." arah mak aku,lembut tetapi agak tegas kali ini.
"Orang makan sambal belacan tadi. Nanti berbau pula tangan Tan Sri Muis dan Puan Sri Sarah. Maklumlah,kat luar negara mana ada belacan kan?" perli aku.
"Aren." ayah menjeling aku  tajam.
"Tak apa,Aman." sampuk Puan Sri Sarah.
"Datuk dan nenek nak Aren masuk kerja semula. Yang 2 minggu tu mereka anggap sebagai cuti tahunan Aren." jelas mak.
"Aren tak nak lah,mak. Aren nak cari kerja kat tempat lain."
"Tak sayang dengan kerja tu?"
"Tak!"
"Habis ada duit nak pulangkan semula biasiswa yang mereka taja dulu?" emak cuba memancing ku.
"Eh....... Nanti orang buatlah loan,bayar balik duit biasiswa tu." kata aku sembarangan.
"Kesian Hakim,Aren...... Kan Aren yang uruskan kerjasama dengan syarikat Dato Razali tu." sampuk datuk adik aku pula.
"Heh....... Okey! Tapi saya akan kerja kat situ sampai Encik Hakim dapat cari pengganti saya jek." akur aku tetapi bersyarat.
"Dan sebenarnya kami ada bawa lagi satu hajat. Kami nak tunangkan Aren dengan Iman. Macam mana?" tanya Puan Sri Sarah.
Hah?!?
"Saya tak nak!"
"Kenapa? Kan Aren rapat dengan dia. Iman tu pun baik budaknya." Puan Sri Sarah masih tidak mahu berputus asa.
"Sebab saya tak nak ada kena-mengena dengan awak berdua! Encik Iman tu kan cucu Puan Sri dan Tan Sri." jawab aku selamba.
"Aren." tegur ayah ku garang.


Kisah Aku.......(48)

Sekembalinya aku ke pejabat,tak ada seorang pun yang bertanya mengenai percutian aku selama 2 minggu tu. Biasanya budak-budak pejabat aku busy body nak tahu,tapi hari ni semua senyap. Dan bila aku tanya kan hal ni pada Encik Hakim,bos aku cakap Puan Sri Sarah danTan Sri Muis beritahu yang aku ada hal keluarga yang perlu di selesaikan,dan cuti aku pun telah mereka luluskan. Maknanya mereka semua tak tahulah hal yang sebenarnya. Selamat!
"Masalah kau dah selesai?" soal Ajak yang tiba-tiba duduk di sebelahku.
"Bolehlah......." jawab aku nak tak nak.
"Kitaorang sebenarnya memang nak tahu sangat apa masalah kau. Tapi Encik Iman dah pesan kat kitaorang,jangan tanya kau macam-macam,nanti kau tension pula. So,terpaksalah kitaorang yang busy body ni matikan jek niat tu. But apa-apa hal pun,aku harap kau dah okey sekarang ni."
"Thanks sebab sibuk,Ajak." aku tersenyum kecil.
"Bukan sibuk,prihatin ya!" Ajak ketawa kecil.
"Budak-budak lain mana?"
"Belum balik lunch. Aku tengah diet sebab tu tak lunch."
"Diet? Nak buat apa?"
"Hehehe.. Aku dah nak kahwin tau! So,kenalah kuruskan sikit badan ni." Ajak tersenyum bahagia.
"Serius?" soal aku tidak percaya.
Mahu tak terperanjat aku! Tiba-tiba jek dia nak kahwin.
"Ini serius!" Ajak ketawa kecil
"Oh....... Tahniah tau......."
Aku tak gembira ke? Aku bukan tak happy nengok kawan aku nak kahwin,tapi sedih mengenangkan cinta aku yang tak pernah kesampaian.
"Mesti kau pelik kan kenapa aku kahwin mengejut? Nenek aku makin tenat....... Dia kata kalau boleh sebelum dia pejamkan mata,dia nak nengok cucu kesayangan dia ni kahwin....... So,aku harap bila aku dah tunai kan hasrat dia nanti,nenek aku akan segera sembuh daripada sakit dia. Kalau memang dah ajal dia tiba pun.......sekurang-kurangnya dia tak berat hati nak pergi kan......"


"Aren,awak pergi jumpa Haikal ya kejap lagi?"
"Hah? Kat mana Encik Hakim?"
"Kat mana apa?"
"Kat mana saya nak jumpa dia?"
"Owh,awak pergi ke syarikat dia." Encik Hakim tersenyum manis.
"Heh...... Kena pergi sana ke?"
"Dia busy orangnya. So,terpaksalah kita yang berkorban."
"Baiklah Encik Hakim."
"Oh ya! Sherina kirim salam kat awak."
"Hah? Kenapa tiba-tiba pula Miss Sherina kirim salam kat saya?" soal aku pelik.
Encik Hakim hanya tersenyum dan berlalu tanpa menjawab soalan aku.
Pelik betullah!


"So,kenapa senyap 2 minggu ni?"
"Saya cuti." jawab aku malas.
"Awak tahu kan yang masa tu amat berharga?" sinis monyet tu bersuara.
"Saya tahu! Tapi family tu yang paling utama. Betul tak?" bidas aku pula.
"Pandai.......menjawab." monyet tu ketawa kecil.
"So,boleh kita mulakan sekarang tak? Masa tu amat berharga." kini giliran aku pula tersenyum sinis.
"Awak perli saya?" dia memandang ku tepat.
Naik gugup aku jadinya. Nasib baik aku pandai cover.
Kami memulakan perbincangan secara formal dan melupakan sengketa yang pernah berlaku antara kami berdua buat sementara waktu.
"Boleh saya balik sekarang?"
"Sekejap lah. Saya ada soalan ni nak tanya awak."
"Apa dia?"
"Kenapa garang sangat hari tu?"
"Eh?"
"Alah,yang awak serbu bilik mesyuarat tanpa salam tu."
Terkedu aku sebentar. Malunya! Dia ingat rupanya! Aku sangkakan dia tak cam muka aku! Kantoi!
"Dah lah asyik sungguh awak pandang saya. Takut saya di buatnya." monyet tu ketawa mengejek.
SENGGAL!!!!!!!
Dia tahu rupanya yang aku dok perhatikan muka dia hari tu.
Double malu hari ni!
Deringan telefon bimbit menyelamatkan aku.
I love you,Ft Island! Pada saat-saat genting kau mengalunkan lagu kegemaranku! Bagus!
"Ya,Aren ni. Waalaikummussalam...... Siapa tu? Shafeqah? Eh...... Shafeqah mana ehk? Oh! Kaka? Mana kau dapat nombor aku? Eyda? Oh,baguslah. Aku pun tak ada nombor terbaru kau. Kenapa kau telefon aku ni? Nak minta tolong? Okey,esok kita jumpa. Waktu lunch hour? Aku tunggu kau kat Marry Browne dekat-dekat tempat kerja aku tu. Malam ni aku mesej kau,beritahu alamat tempat kerja aku. Okey. Waalaikummussalam......."
"Siapa?" soal monyet tu sebaik sahaja aku menamatkan perbualan dengan Kaka.
"Sibuk!"


Kisah Aku.......(49)

"Tolong jagakan anak kau?"
"Aku tak tahu nak minta tolong siapa lagi. Eyda busy dengan persiapan kahwin dia dan Saiful. So,aku tak nak susahkan dia. Anna pula tak ada kat sini,dia ada kat luar negara sekarang ni." beritahu Kaka.
"Apa masalah kau sebenarnya ni? Cuba beritahu aku." risau aku melihat wajah lesu Kaka.
"Ayah aku dengan Naqib kemalangan....... Dah 2 minggu mereka terlantar kat hospital......." Kaka mengelap air mata yang menitis di pipinya,cuba menahan sedu.
"Teruk ke?" tanya aku bersimpati.
"Naqib masih koma....... Ayah pula patah kaki....... Teruk juga kecederaan dia...... Aku runsing sekarang ni, Aren....... Aku tak ada sesiapa selain Naqib,ayah dan Mia....... Setiap hari aku kena berulang alik daripada hospital ke pusat penjagaan kanak-kanak."
"Naqib tak ada family?"
"Dia sebatang kara......"
"Owh......."
"Aku tak kisah berulang alik daripada hospital ke rumah,tapi aku risaukan Mia jek. Semalam aku ambil dia,aku nengok tangan dia lebam. Orang kat situ kata Mia gaduh dengan budak lain. Tapi kalau fikir secara logiknya,Mia tu baru nak masuk 2 Tahun. Aku rasa dia kena dera." luah Kaka penuh kebimbangan.
"Boleh tak kalau kau tolong nengokkan dia buat sementara waktu ni? Sampai Naqib sedar?"
"Eh......."


"Ada apa Aren nak jumpa nenek dan datuk ni?" Puan Sri Sarah tersenyum gembira.
"Saya ada hal yang nak di bincangkan dengan Puan Sri dan Tan Sri."
"Apa dia?"
"Kan hari tu saya cakap akan bekerja kat syarikat tu sampai Encik Hakim dapat cari pengganti saya kan? Saya tukar fikiran sekarang ni."
"Aren nak kerja terus ke?" sampuk Tan Sri Muis.
"Bukan! Saya akan kerja untuk usahasama syarikat Tan Sri dan Dato Razali jek."
"Hah?"
"Means,saya tak kan ke pejabat selalu. Saya akan datang untuk perbincangan pasal usahasama tu jek and apa-apa pasal usahasama tu saya yang akan uruskan. Projek tamat,khidmat saya pun tamat. Macam mana?"
Tan Sri Muis dan Puan Sri Sarah berpandangan sesama sendiri.
"Tak pun saya berhenti terus?" ugut aku.
"Ehh......."



Lega betul hati aku sebab akhirnya mereka setuju juga. Hal ni dah pun aku maklumkan pada Encik Hakim. Dia nampak terperanjat. Tak percaya pun ada. Tapi aku cakap kat dia,kalau nak kan penjelasan,jumpalah Tan Sri Muis. Dato Mahadi pun dah setuju juga sebab dia dah berbincang dengan datuk aku. Tak,tak. Datuk adik aku. So,Encik Hakim tak dapat buat apa-apa. Terpaksalah dia menahan rindu nak menatap wajah aku yang cute ni. Hehehe..
Hal Kaka pula,aku dah setuju nak jagakan anak dia. Dan aku dah ambil keputusan untuk tinggal kat rumah dia sementara tak ada sesiapa kat rumah tu. Senang sikit kalau Kaka nak melawat anak dia nanti. Lagipun jarak rumah dia dengan hospital tempat suami dan ayah dia dirawat lebih dekat kalau nak di bandingkan dengan rumah aku. Mak dan ayah tak mampu nak kata apa-apa bila aku dah mula berkemas untuk pindah. Alah,bukannya aku nak pergi jauh-jauh pun. Kalau rajin aku balik lah rumah ni.


Kisah Aku.......(50)

Hari pertama jaga Mia,kelam-kabut aku di buatnya. Mana tak nya,nak tukarkan lampin dia,mandikan budak kecil tu and suapkan dia makan lagi. Manalah aku pernah buat semua tu sebelum ni. Nasib baik Mia tak cerewet pasal hal makanan. Hari-hari aku masakkan dia bubur jek. Dia pula tetap bedal bubur yang aku masak walaupun rasa bubur tu hangit ke tawar ke. Nampaknya Mia sangat hargai aku! Sukanya!
Hehehe.. Kau pun agak-agak lah Aren! Apalah budak setahun lebih tu tahu? Kau suap memanglah dia makan. Ish! Tak baik tau kau mendera dia dengan masakan kau yang teruk tu! Hahaha..
Tapi pokoknya aku dah mula sayangkan Mia walaupun baru seminggu aku jaga dia. Mia tak banyak kerenah. Memanglah kadang-kadang dia merenggek nak jumpa mak dia,tapi bila aku cakap yang mak dia jaga ayah Mia kat hospital,budak kecil tu terus diam. Macam faham jek masalah yang mak dia tengah hadapi sekarang.
Kaka pula banyak habiskan masa kat hospital sebab jaga ayah dia. Uncle Ihsan kena jalani pembedahan kecil. Naqib pula masih tak sedar lagi. Dugaan  untuk Kaka memang berat,tapi aku nengok dia reda. Kaka pernah cakap dengan aku yang Allah tak kan menguji kita dengan sesuatu perkara yang tak mampu kita hadapi. Kalau sesekali aku bawa Mia ke hospital,jengah ayah dan atok dia,mesti aku nengok Kaka tengah mengaji kat tepi katil Naqib. Kadang-kadang terharu juga aku. Naqib beruntung sebab dapat isteri macam Kaka. Maksud aku Kaka yang sekaranglah,bukannya yang dulu. Hehehe..
Pasal hal kerja pula,setakat ni tak ada lagi panggilan untuk aku daripada pejabat. Maybe projek tu di tunda sebentar? Aku pun malas nak ambil tahu. Heh....... Kadang-kadang rindu juga dengan kawan-kawan sepejabat,tapi aku cekalkan hati ni. Hal Encik Iman pula,setakat ni aku masih belum jumpa dia lagi. Last masa kat rumah aku dulu. Aku nak tahu juga apa reaksi dia terhadap pertunangan yang datuk dan nenek kesayangan dia rancang tu. Rindu kat dia? Heh....... Maybe tak kot! Aku dah boleh lupakan dia sedikit demi sedikit. Orang kata take time untuk lupakan sesuatu tu. Masa adalah ubat yang terbaik untuk merawat kekecewaan.



Kisah Aku.......(51)

Hari ni 'Monyet' tu nak jumpa aku. Bincang pasal projek kerjasama antara dua syarikat. Encik Hakim yang inform kat aku semalam. Nak tak nak aku terpaksa pergi juga. Tapi tak kan lah aku nak tinggalkan Mia  pula. So,aku bawa sekali Mia kesayangan aku pergi berjumpa dengan 'Monyet' tu. Temu janji kitaorang kat Restoran Big Plate. Bukan aku yang aturkan semua tu,tapi Encik Hakim yang dah tetapkan,aku follow jek. Kalau nak di ikutkan hati,aku nak adakan pertemuan kat restoran makanan segera jek. Dah lama aku tak makan ayam KFC yang dicicah bersama Sos Tomato dan cheese yang begitu menyelerakan sekali. Laparnya!

"Assalammualaikum,maaf lambat!" aku mengambil tempat duduk bertentangan dengan Haikal.
Cemas juga aku. Mana tak nya,dah lewat setengah jam daripada masa yang di tetapkan! Tadi bas buat hal. Aku tunggu-tunggu tapi tak muncul. Tak kan nak bawa Mia naik Ophet kot? Akhirnya terpaksa naik teksi. Banyak juga kos perjalanan yang terpaksa aku bayar tadi. Nanti nak claim dengan Encik Hakim lah. Dah lah aku tak ada kerja tetap sekarang ni. Hahaha.. Aku memang kedekut sikit orangnya.Dengan adik aku,Nabil,pun aku berkira. Setakat ni dengan mak,ayah dan opah jek aku bermurah hati.
"Waalaikummussalam......." jawan Haikal perlahan.
Marah ke cik abang oi? Seram juga aku.......
Siapa kata Zurina tak tahu takut ah?
"Eh? Anak siapa pula yang awak bawa tu?" soal Haikal hairan.
Hilang terus riak marah daripada mukanya,di ganti dengan perasaan terkejut pula sekarang ni.
"Saya culik anak orang." jawab ku selamba,cuba bergurau.
Minta-minta sejuk sikitlah hati kau,Monyet!
"Hah?" Haikal memandang ku dengan mata yang sedikit di besarkan.
"Hehehe.. Gurau jek!" aku ketawa selamba.
"Ini Mia,anak saya." aku terus bersuara sebelum Haikal membuka mulut,takut mamat tu bebelkan aku pula.
"Anak tiri?" tanya Haikal lagi.
"Anak betullah! Kenapa? Tak percaya ke?"
"Setahu saya status awak single lagi. Tak kan anak luar nikah awak kot?" ujar Haikal selamba,lansung tidak memikirkan perasaan ku.
"Heh!" aku menjeling Haikal tajam.
"Sejak bila awak stalker hidup saya ni?" perli ku.
"Saya tak ada masa nak stalker kehidupan awak. Tapi bos kesayangan awak tu yang asyik  cerita pasal awak kat saya."
"Encik Hakim?" soal ku.
"Berapa banyak 'bos sayang' yang awak ada?" sinis nada suara Haikal kali ini.
"Ehh......."
"Heh. So,anak siapa ni?" Haikal tersenyum kecil.
Nampaknya dia masih belum berpuas hati lagi.
"Anak kawan,saya jagakan buat sementara waktu ni." jawab ku jujur.
"Oh,comel. Tak macam awak." perli Haikal.
"Heh!" aku menyumpah lelaki itu di dalam hati.



Kisah Aku.......(52)

Habis sahaja perbincangan kami,aku membawa Mia berjalan-jalan di sekitar ibu kota. Dan apa yang memecahkan rekod kehidupan aku sebagai seorang anak gadis yang bernama Zurina hari ini ialah aku telah membelanjakan sebanyak dua ratus ringgit Malaysia demi seorang budak kecil yang comel. Buat pertama kalinya aku bermurah hati dengan orang lain selain mak,ayah dan opah. Mia telah berjaya mengubah aku ke? Selama ni aku akan fikir berjuta-juta kali untuk membeli sesuatu. Contohnya macam kereta. Sampai sekarang aku tak beli-beli kereta lagi sebab belum habis berfikir. Belum cukup sejuta kali. And terpaksalah aku setia dengan Ophet di sisi.
Dah lah aku belanjakan dua ratus ringgit duit Malaysia, di ulangi sekali lagi,duit Malaysia ya,bukan rupiah Indonesia,lepastu belikan dia pula baju and mainan yang comel-comel. COMEL! Tak macam aku yang kebiasaan! Adakah sesuatu sedang berlaku pada aku? Aku telah menjadi luar biasa? Lepas ni aku akan ada kuasa pula macam cerita super hero?
Mengarut jek kau ni,Aren!

"Hujanlah......."
Aku memeluk erat Mia yang sedang tidur. Hampir sejam aku di pondok bas ni,tapi satu kelibat bas pun aku tak nampak. Ni yang aku malas naik bas ni. Nak menunggu punyalah lama! Tahu tak yang penantian itu satu penyeksaan? Nak naik teksi aku tak mampu sebab duit dalam dompet tinggal 5 ringgit lebih jek. Tu lah,berbelanja tak ingat dunia!
Nak cucuk kat mesin ATM pula,aku tak bawa kad. Bukan tertinggal kat rumah Kaka,tapi kad tu tertinggal kat rumah aku. Terpaksalah aku balik rumah juga esok.
PON!!!!!!!!!!!!!!
Bunyi hon kereta menyedarkan Mia yang sedang nyenyak tidur. Apa lagi,nangislah budak kecil tu jawabnya. Mana tak nya,aku sendiri pun terperanjat.,ini kan pula budak kecil. Nak jek aku cekik-cekik pemandu kereta yang tak berhemah tu. Kereta Toyota putih itu ku pandang dengan penuh perasaan geram. Tetapi apabila cermin kereta di turunkan,aku terkaku seketika.
Mak aii! Monyet ni lagi!
"Nak ke mana? Saya tumpangkan?" pelawa Haikal.
Aku tak tahulah dia ikhlas ke tak.
Kalau nak di ikutkan hati,aku malas nak naik kereta 'buruk' dia tu,tapi bila mengenangkan Mia,aku naik juga dengan hati yang separa rela. Tak apa,kalau dia culik aku,mesti Encik Hakim akan laporkan pada polis sebab bos aku tu tahu aku pergi jumpa dengan siapa hari ni. Mesti Haikal akan menjadi orang pertama yang disyaki.
"Nak ke mana?"
Nak balik rumah Kaka ke pergi singgah rumah aku dulu untuk ambil kad ATM? Duit dah kering ni.

Kisah Aku.......(53)

"Siapa yang hantar Aren tadi?" soal emak sebaik sahaja aku melabuhkan punggung di sofa.
Mia sedang lena di bilikku. Aku pula terasa segar setelah membersihkan diri. Ingatkan nak tinjau-tinjau rancangan apa yang menarik hari ni,tapi nampaknya macam tak berpeluang jek. Mak sedang menyoal ku seperti seorang pegawai polis pencen. Nasib baik ayah dah tidur,kalau tak lagi berganda soalan yang akan ditanya oleh pasangan bahagia kita.
"Kawan." jawab aku malas.
"Cepat sangat dapat cari pengganti Iman." perli mak aku.
"Kenapa semua orang suka sangat kat dia? Aren pelik lah. Tak adalah kacak mana pun. Monyet tu lagi kacak,cute pula tu." puji aku tanpa sedar.
"Monyet mana?" mak memandangku hairan.
"Eh? Monyet? Monyet apa ehk mak?" dalih ku.
"Dah! Mak tak mahu dengar. Yang perlu Aren tahu kat sini ialah mak suka sangat kalau Aren kahwin dengan Iman. Lagipun nenek dan datuk dah kenal hati budi Iman. Dari kecil mereka dah jaga budak tu." tegas emak.
"Masalahnya Aren tak ada hati kat dia lah,mak. Mana boleh paksa kan?" aku cuba menyelindungkan perasaan sebenar ku.
Walhal dulu aku yang dok gilakan Encik Iman tu.
"Cubalah dulu? Kawan-kawan ke?" pujuk mak lagi.
"Aren tak nak ada apa-apa kena mengena dengan orang tua berdua tu." luah aku selamba.
"Aren!" tegur emak.
"Kalau Aren tak nak ada apa-apa kena mengena dengan mereka,nampaknya Aren tak nak ada kaitan dengan mak,ayah dan Nabil lah?" soal mak aku,serius.
"Ehh....... Itu lainlah,mak......"
"Tak ada apanya yang lain. Sama jek. Mak darah daging mereka."
"Heh....... Eh,mak,Aren ngantuklah. Aren masuk tidur dulu ehy? Lagipun kesian Mia,tidur seorang diri kat dalam." aku memberi alasan.
Emak hanya menggeleng kepala melihatku. Dah faham sangat perangai anak gadis dia ni!






Kisah Aku.......(54)


Ayah berbaik hati hari ini. Dia bagi aku pinjam Satria Neo. Katanya aku boleh pakai buat sementara waktu sehinggalah aku balik ke rumah semula. Habis tu ayah pergi kerja naik apa? Rupa-rupanya ayah aku baru beli kereta Gen 2. Bila aku minta terus kereta Satria Neo daripada ayah,dia tak bagi. Katanya kena fikir sejuta kali dulu. Ayah sengaja perli aku! Aku tak kisah pun,saja nak test ayah aku walaupun awal-awal lagi aku dah tahu jawapannya. Ayah tak kan bagi Satria Neo kesayangan dia pada sesiapa sebab kereta tu banyak meninggalkan kenangan manis untuk ayah. Kenangan manis? Menurut emak, aku dan Nabil lahir di dalam kereta tu. Eh,manis ke? Malu jek aku! Orang lain semua ada tempat lahir yang tetap. Aku pula lahir dalam kereta! Hahaha..
Habis tu Ophet aku macam mana? Biar jek lah dia bermustatin kat rumah Kaka. Ophet tak ganggu orang pun.
Nanti kalau aku tak ada feel nak naik kereta,aku bawalah motor kesayangan aku tu. Dengan Mia? Eh....... Not sure!


"Lah, kenapa kereta ni tiba-tiba mati pula?"
Aku menggaru kepala yang tidak gatal. Mana tak nya! Tadi tengah sedap-sedap aku pecut,tiba-tiba enjin kereta mati,tak nak hidup semula pula tu. Aku dah lah zero bab-bab kereta ni. Nak call ayah,suruh datang sini, kredit aku tak cukup pula. Tu lah bahananya kalau kedekut sangat. Selalu harapkan Nabil topup kan aku. Aku memang suka pow duit adik aku tu. Hehehe..
Dengan muka yang konon-kononnya tahu pasal kereta, aku pun melangkah keluar. Nak nengok apa masalah kereta aku ni. Nasib baik Mia dah tidur. Kalau tak susah juga. Nak layan dia merenggek lagi.
"Heh....... Tangki air bocor kot? Ke tayar pancit ah? Eihy, kejap-kejap! Effect ke?" bebel aku seorang diri.
Punyalah khusyuk aku dok perhatikan enjin kereta tu (perhatikan  means merenung jek tanpa buat apa-apa) sampaikan tak perasan ada kereta berhenti berhampiran dengan kereta aku. Opss....... Pembetulan! Kereta ayah aku.
Aku dah cuak dah. Takut sindiket penculikan bayi jek. Tapi tak apa, aku akan pastikan Mia selamat walaupun aku yang tak selamat. Demi Mia, aku sanggup mati!
Punyalah bersemangat kan? Hahaha..
Nafas ku hembus dengan penuh kelegaan. Monyet tu rupanya! Apa yang dia buat kat sini ah?
Tak kan lah dia sengaja follow aku kot? Aku rasa aku belum cukup popular lagi.
"Kenapa ni?" soal Haikal setelah menghampiriku.
Nak jawab apa ni? Tak kan nak cakap aku tak tahu kot? Itu akan menjatuhkan martabat aku sebagai bekas ketua kumpulan gangster di sekolah. Ah! Tibai jek lah!
"Eh....... Tayar tak nak bergerak. Ada benda sangkut kot!" reka ku.
Haikal memandangku pelik.
"Kenapa?" soal ku pada Haikal kerana dia tiba-tiba jek tersenggih bila aku bagi jawapan macam tu.



Kisah Aku.......(55)

"Dah habis gelak?" aku memandang Haikal dengan perasaan geram yang teramat.
Nasib baik dia tumpangkan aku dan Mia naik kereta dia, kalau tak dah lama arwah jadinya monyet ni aku kerjakan. Sabar  jek lah Aren!
Tadi rupa-rupanya minyak kereta yang habis! Buat malu jek!
Habis tu kenapa aku tak naik jek kereta tu? Mintalah tolong dia belikan minyak kereta ke?
Monyet tu lah! Dia tak nak tolong. Dia kata takut aku tak nak bayar semula duit dia. Heih! Ada ke patut cakap macam tu? Ingat aku ni sengkek sangat?
Habis tu kereta ayah aku macam mana?
Ah,ah lah! Aku lupa!
"Kereta ayah saya macam mana? Tak kan nak biarkan bertenggek kat tepi jalan tu?"
Haikal menjawab soalan aku hanya dengan senyumannya sahaja.
Sakit hati pula aku di buatnya!


"Terima kasih." kata aku sepintas lalu.
Masih lagi marah dengan kebisuan dia tadi.
Sebelum pintu kereta ku buka daripada dalam, namaku di panggil. Terkedu aku seketika. Lembut sahaja monyet tu panggil nama aku. Zurina. Sedap pula bila dia sebut nama tu. Terus sejuk di buatnya hati aku yang tengah membahang tadi.
"Eh....... " lambat-lambat aku menoleh ke arah dia.
"Bak sini kunci kereta awak."
"Hah?"
"Saya hantarkan kereta awak tu ke sini."
"Habis awak punya kereta?" soal ku hairan.
"Kereta saya tinggal kat sini, sebagai jaminan yang saya akan pulangkan kereta awak semula."
Tanpa banyak soal, aku menyerahkan kunci kereta ayah pada dia.
Aku pun pelik dengan diri ni!
Aku ingat aku akan bersoal jawab dengan dia dulu. Cakap yang aku curiga kat dia, takut dia nak curi kereta ayah pula. Heh. Maybe sebab dia buat pertukaran dengan kereta mewah dia kot? Abaikan jek lah, Aren!
Kau tu memang sentiasa ada perasan-perasan pelik ni!



Kisah Aku.......(56)

Sementara tunggu Haikal hantar kereta aku ke sini, aku try lah bancuh air teh. Tanda ucapan terima kasih kat dia konon-kononnya lah! Last-last tak jadi apa pun. Teh tu pahit sangat! Malu nak hidang kat dia. So,aku pun gantilah air teh tu dengan air coklat (minum milo anda jadi sihat dan kuat). Satu-satunya air yang aku tahu bancuh! Pakar lagi. Tapi dia minum ke air coklat? Kan minuman budak kecil jek (termasuk aku).
Heh, cakap pasal Haikal ni, aku pelik lah dengan dia. Kenapa tiba-tiba jek Haikal baik dengan aku ah? Sanggup bersusah payah pula tu demi aku. Dia naik teksi ke tempat kereta ayah aku kehabisan minyak tadi semata-mata nak ambilkan kereta Satria Neo tu. Kan lebih baik sekiranya dia bagi aku pinjam duit jek tadi or belikan minyak kat mana-mana Petronas yang berdekatan. Jadi, tak payahlah dia bersusah macam ni. Entah-entah dia sengaja nak aku naik kereta dia kot? Habiskan masa sama-sama? Tak kan dia dah jatuh hati kat aku pula? Mustahil tu! Aku ni gagak di rimba, dia pula merak kayangan. Hahaha.. Jangan nak fikir terlalu jauh Aren! Kau dengan enggang pun tak pass, ini kan pula merak. Ada hati lagi tu! Tak ingat kisah cinta-cinta kau yang lalu? Satu pun tak pernah menjadi!
Tapi kan, aku tak tahu kenapa, setiap kali aku nengok wajah dia, mesti akan mengingatkan aku pada seseorang....... Haikal macam dekat sangat dengan kehidupan masa lalu aku.


"Nah, kunci kereta awak." Haikal menghulurkan kunci kereta Satria Neo ayah pada aku.
"Eh, terima kasih." kata aku malu-malu.
Aku tak tahu kenapa tiba-tiba jek aku jadi malu dengan dia. Pelik betul!
"Tak nak periksa kereta tu dulu ke?" soal Haikal.
 "Untuk apa?" jawab aku bodoh-bodoh.
"Manalah tahu saya dah jual enjin kereta tu ke?" kata Haikal selamba.
"Hah? Awak dah jual enjin kereta ayah saya?" cepat-cepat aku membelek kereta kesayangan ayah.
"Hehehe.. Lawaklah awak ni! Kalau saya dah jual enjin kereta awak, manalah kereta ni boleh gerak, cik adik sayang oii. Habis tu tadi awak nampak saya pandu ke angkat keretanya?" Haikal mengetawakan ku.
Lembap betul lah kau hari ni, Aren! Buat malu jek depan Haikal. Muka aku dah merah ni. Bertambah merah lagi bila Haikal panggil aku sayang tadi. Nak gugur rasanya jantung ni.
"Awak nampak cute bila malu-malu macam ni, Zurina Insyirah ."
Aku memandang Haikal tak berkelip. Macam mana dia tahu nama penuh aku? Tak silap aku masa Encik Hakim kenalkan aku pada dia dulu, Encik Hakim just cakap yang nama aku ni Zurina. Sebab tu dia pun panggil aku Zu. Untuk singkatan nama depan aku. Senang untuk di sebut katanya walaupun aku tak suka orang panggil aku macam tu. Tak sesuai dengan perwatakan aku yang kasar ni. Nama tu macam lembut jek. Kalau Zurina tu okey lagi lah, macam yang Encik Iman selalu sebut. Encik Hakim pula semi-variable orangnya. Kejap-kejap panggil aku Aren, nanti Zurina pula. Tak apalah, asalkan dia tak panggil aku Zu sudah. Tak nampak sangat kelembutan di nama Zurina tu. Tapi aku lagi suka kalau orang panggil aku Aren. Ada unsur ganas sikit di nama tu walaupun bukan dalam kategori 18 SG.
"Eh?" aku memandang Haikal, tanda meminta jawapan pada soalan yang tak terkeluar pun.
Harap-harap dia fahamlah bahasa tubuh aku.
"Awak ingat lagi tak dekat Hariz Haikal?"
"Hah? Tak kan awak ni.......?" jantung ku berhenti berdenyut untuk beberapa saat.
"A'iz?" soal ku tidak percaya.
Tak kan lah Haikal dan Hariz orang yang sama kot!